Początki kamienicy przypadają na połowę XV wieku. Na jednej modularnej działce wzniesiono wówczas dwa niezależne, jednotraktowe domy. W ciągu następnych dziesięcioleci obiekty ulegały przekształceniom i stopniowej rozbudowie. W wieku XVI powstały trakty tylne przy domu północnym i południowym, ponadto oba budynki podwyższono poprzez nadbudowę piętra. W następnym stuleciu dodano drugą kondygnację.
Nad domem południowym pozostawiono nadal konstrukcję murowano-drewnianą. Do scalenia właściwego doszło na przełomie XVIII i XIX wieku, ujednolicono wówczas dwie odrębne dotąd elewacje, a nad południową częścią kamienicy ukształtowało się w całości murowane II piętro. Pod koniec XIX wieku wzniesiono nową, dwupiętrową oficynę, kosztem znacznego wyburzenia poprzedniej. Od końca XIX stulecia do wybuchu II wojny kamienica pełniła rolę typowego domu czynszowego. W wieku XX uległa całkowitemu zaniedbaniu i częściowo popadła w ruinę.
W wyniku przeprowadzonych prac odsłonięto nadzwyczaj wartościowe pod względem zabytkowym i artystycznym elementy dawnego wystroju wnętrz. W reprezentacyjnym pomieszczeniu traktu frontowego dawnej kamienicy północnej na I piętrze zachowały się fragmenty polichromii datowanej na II połowę XVI wieku, mającej ścisły związek z warsztatem wawelskim. Na ścianie zachodniej odkryto polichromowaną półkolumnę międzyokienną, a na ścianie południowej odsłonięto kamienny wspornik z rzeźbiarskim ornamentem roślinnym, wspierający łęki nadproży nad wnękami arkadowymi.